•°¤*(¯`°(s)( (لقاء مع مواطن مطحوووون) )(s)°´¯)*¤°•
http://www.7kya.com/board/images/bism.gif
بلال فضل مواطن مصرى بسيط من السكان الأصليين لمصر، كان عائدا من عمله بالمعادى ماشيا إلى مقر إقامته ببولاق أبو العلا، توفيرا لنصف جنيه ثمن الأتوبيس، وحين مر من أمام التليفزيون لفحه هواء التكييف، فوقف قليلا، حتى يجفف عرقه، وكان يفتح فمه للهواء البارد حتى يروى عطشه
خرج أحد معدى البرامج فاصطاده، وقال له: «اتفضل جوه»، فتفضل جوه وهو غير مصدق أن يدخل التليفزيون الذى لا يراه إلا فى التليفزيون
دخل الاستوديو، وانهار تماما حين لمح ساقى المذيعة من الجيبة القصيرة، ركبوا له الميكرفون، وأجلسوه على الكرسى أمام المذيعة
ثم بدأ البرنامج..
*******
المذيعة أمام الكاميرا: من آلاف الاتصالات اللى جت للبرنامج، اخترنا المواطن بلال فضل عشان يشترك معانا. قاطعها، قائلا: ممكن أعفر سيجارة؟
المذيعة من غير الكاميرا: ستوب، ممنوع التدخين يا أخ بلال، إنت هنا فى استوديو، لو سمحت إحنا هنبدأ، وإنت هتطلع فى التليفزيون، لازم تطلع بشكل كويس، وكمان شيل عينك من على رجلى وإحنا بنسجل، بلاش فضايح، لما نخلص إبقى بص براحتك
المذيعة أمام الكاميرا: زى ما انتوا عارفين فكرة برنامجنا قايمة على إننا بنسأل أحد المواطنين فى المعلومات العامة، وبنختلف عن كل البرامج فى إن الضيف، سواء جاوب صح أو غلط بيكسب جايزتنا، والمرة دى الجايزة عبارة عن موسوعة: ما تقلش إيه إدتنا مصر، اللى بتلخص إنجازات الحزب الوطنى فى مصر، فى طباعة فاخرة، وغلاف سميك، وهى مكونة من 75 مجلدا، والبرنامج بيوصلها للفايز لحد البيت
ـ جاهز يا أخ بلال، ممكن تعرف المشاهدين بنفسك؟
ـ محسوبك بلال محمد فضل، ده الاسم اللى فى «البوتاءه»، بس فى «المنتئة» بيقولوا لى يا أشرف، عشان كان ليا أخ اسمه أشرف بيلعب فى الشارع وهو عيل زبالة كده، ولا مؤاخذة، مسكت فيه الكهربا بتاعة عمود النور مات طوّالى، ومن ساعتها بقى الناس بيقولوا لى يا أشرف، عشان أمى ما تعرفش إنه مات، ومش عايزين نزعلها عشان عيانة
ـ بتشتغل إيه يا بلال؟ اتكلم بصراحة
ـ بصراحة أنا باشتغل فى مصنع لبن، فى ستة أكتوبر، عارفاها سيادتك، اللى هى زى العاشر من رمضان بس ورا الجيزة، وديكهه ورا المطار
*******
ـ بتشتغل إيه فى مصنع الألبان وياريت تتكلم بصراحة؟
ـ طالما قلتى نتكلم بصراحة، هاقول لسعادتك، لما بيكون فى لبن شاكين إنه باظ، بيديهونى أشربه عشان يتأكدوا ينزلوه السوق ولا لأ، هى شغلانة تموع النفس، بس مكسبها حلو، باخد 280 جنيه
ـ بس؟
ـ ماتنسيش إن اللبن اللى باشربه ببلاش، دى فى ناس فى الحتة بتاعتنا بتحلم بالشغلانة دى
ـ معقولة بتعيش بـ280 جنيه بس فى الشهر؟
ـ إنتى مش شايفانى باتنفس قدامك أهوه أبقى عايش ولا مش عايش، وبعدين طالما قلتى بصراحة، أنا باشتغل بالليل فى قهوة جنب البيت
ـ بتشتغل إيه فى القهوة؟
ـ صاحبها بيبعتنى طريق السويس أجيب له مخدرات عشان ينزلها فى الشيَش
المذيعة من غير الكاميرا: إنت بتقول إيه يا أخ انت، ستوب، إيه الكلام ده، وقلت لك 100 مرة ما تبصش على رجلى، إنت بتهزر فى الكلام ده طبعا؟
ـ هههه، طبعا ياست هانم، هو أنا غبى عشان أعترف، ده الراجل فاتح بيتى
المذيعة أمام الكاميرا: بتشتغل إيه فى القهوة؟
ـ باعرق فى الشاى عشان يبقى شاى بلبن، ما أنا بابقى شارب لبن طول النهار، إيه رأيك فى الإجابة دى؟ صايعة مش كده؟
*******
إنت متجوز يا أشرف، قصدى يا بلال؟
ـ هو أنا كنت عايز أتجوز، بس أمى قالت لى مايصحش لازم أخوك أشرف يتجوز الأول، فجوزتنى على أساس إنى أشرف، وأنا وافقت عشان ما أزعلهاش، مش أنا قلت لك إنها عيانة؟
ـ قلت لى، ألف سلامة عليها، عندك أولاد؟
ـ لحد مانزلت النهارده من البيت كان عندى أربع عيال خلفتهم لأشرف الله يرحمه، بس ما أعرفش هالاقيهم لما أروح ولا لأ، عشان العيال عندنا فى «المنتئة» مابتعيشّى كتير
المذيعة مندهشة: غريبة قوى، يعنى إنت عايش مع مامتك ومرات أخوك اللى هى مراتك وعياله اللى هم عيالك؟
يقاطعها: ده غير أبويا اللى مشلول من عشر سنين عشان الماكنة كلت رجليه فى المصنع اللى كان شغال فيه ومارضيوش يدوا له تعويض، لإن المفروض إننا صعايدة وعيب نقبل العوض، ده غير أم مرات أشرف، وأبو مرات أشرف بس هو تايه بقى له فترة ومارضيناش ندور عليه عشان أكلته جامدة وبيعمل حاجات وحشة بعد الأكل
ـ فهمت فهمت، بس اللى مش فاهماه إزاى بتقدر تصرف الـ280 جنيه على الأسرة دى كلها طول الشهر؟
ـ يعنى إيه أسرة؟
ـ العيلة بتاعتك، بتصرف إزاى عليهم كلهم 280 جنيه فى الشهر؟
ـ يعنى إيه شهر؟
تبدو ملامح الغضب على وجه المذيعة فيقول بلال ضاحكاً: إيه قفشتى ليه يا آنسة؟ باهزر معاكى، «ما تتعسبيش»، والله أهو ربنا ساترها معانا، أصلنا مابندفعش إيجار عشان صاحب البيت مات، جت له أنفلونزا بتاعة الفراخ، عشان كانت أمى مربية فراخ فى السطوح، بس الفراخ لسه عايشة
ـ الحمد لله، طب تنصح الشباب اللى فى سنك بإيه؟
ـ لو ليك أخ اسمه أشرف ومات قول لأمك، حتى لو كانت عيانة وزعلت، وإن كان على أمك اطمن، مش هتموت إلا لما يخلص أجلها
